Łucznictwo

Łucznictwo

Łucznictwo tradycyjne to sztuka posługiwania się repliką bądź rekonstrukcją łuku historycznego, wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną do zachowanych egzemplarzy historycznych przy użyciu dawnych technik strzeleckich. W łucznictwie tradycyjnym można wyróżnić dwa style strzelania: przy użyciu techniki śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie sportowym, oraz przy użyciu pierścienia łuczniczego, tzw. zekiera.

Osobną formą łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach świata w Korei Polak Norbert Kopczyński wywalczył złoty medal.

Z łucznictwa tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało łucznictwo sportowe i w takiej formie obecnie reprezentowane jest na igrzyskach olimpijskich. Zgodnie z regulaminem FITA, zawody odbywają się w następujących dyscyplinach:
  • Łucznictwo na torach otwartych
  • Łucznictwo halowe
  • Łucznictwo polowe
  • Łucznictwo niepełnosprawnych
  • Łucznictwo biegowe
  • Łucznictwo – do celu na odległość (clout archery)
  • Łucznictwo – strzelanie na odległość
  • Łuczniczy biathlon
  • Łucznictwo 3D

W Polsce istnieje wiele organizacji związanych z łucznictwem, między innymi Polski Związek Łuczniczy z siedzibą w Warszawie.
Pierwsze Mistrzostwa Świata odbyły się w 1931 r. w Polsce we Lwowie, a pierwszymi mistrzami świata byli Polacy: Michał Sawicki i Janina Kurkowska-Spychajowa, która złote medale indywidualnie zdobywała łącznie siedem razy.
Polska znajduje się w posiadaniu dwóch medali olimpijskich w łucznictwie – oba zdobyte w konkurencjach kobiecych. Srebrny medal na Igrzyskach Olimpijskich w Monachium (1972) zdobyła Irena Szydłowska, a brązowy na Igrzyskach w Atlancie (1996) drużyna w składzie: Iwona Dzięcioł, Katarzyna Klata, Joanna Nowicka, której trenerem był Stanisław Stuligłowa.